Louisa Rogers ve eşi Barry, 1978 yılında evlendiklerinde mali durumlarını ayrı tutmayı tercih ettiler. Bu yaklaşım başlangıçta işe yaradı, ancak daha sonra Palo Alto’ya taşındıklarında ise Louisa, maddi açıdan ayak uydurmakta zorlanmaya başladı. 1978 yılında evlenen Louisa Rogers ve eşi Barry, evliliklerinin ilk yarısında mali durumlarını ayrı tuttular. İlk yıllarda yaşadıkları yer olan Washington, Bellingham’da hayat pek pahalı olmadığı için bu yaklaşım işe yarıyordu. Ancak 10 yıl sonra, 37 yaşındayken Palo Alto, Kaliforniya’ya taşınmaları, Louisa’nın yetişkin hayatındaki en zorlayıcı dönemlerinden biri oldu. Hem pahalı yeni bir bölgeye taşınıyor, hem de kimseyi tanımadığı bir yere yerleşiyor, ayrıca eğitim danışmanı olarak yeni bir işe başlıyordu. Kuzey Kaliforniya’da yaşam, daha önce yaşadığı her yerden kat kat pahalıydı ve ilk defa ciddi bir gelir kazanmak zorundaydı. Barry’nin durumu daha iyiydi çünkü dokuz yaş büyüktü ve mesleğinde kendini kanıtlamıştı. Ayrı para harcama sistemi artık işe yaramıyordu. Louisa maddi açıdan ayak uyduramıyordu, ancak ikisi de inkar ediyordu. Ayrılmış olmaktan hoşlanmıyordu ancak bunu kabul edecek kadar cesaret edemiyordu, çünkü güçlü bir kadın olarak kendine bağımlı olmayan bir kadın imajına sahipti. Barry de eski evliliğinde tek kazanç sağlayan kişi olmuştu ve onu çok yormuştu. Louisa’nın endişesi artıp mutsuzluğu derinleşiyordu, ancak ikisi de bu durumu örtbas etmeye çalışıyordu. Kaliforniya’ya taşındıklarından yedi yıl sonra ekonomik bir çalkantı sırasında ev alacak kadar parayı kazanmayı başardılar ve hala ayrı finansal hesapları vardı. Barry’nin daha fazla birikmiş parası olduğu için peşinat için daha çok para yatırdı ve iyi bir ayda Louisa da katkıda bulundu. Ancak ne kadar para yatırırsa yatırsın, daima geride kalıyordu ve bazı dönemler diğer harcamalarını karşılayabilmek için Barry’den borç almak zorunda kalıyordu. Louisa kendisini hep geride olduğu için kırgın hissetmeye başladı. Birkaç tartışmanın ardından, asıl dönüm noktası Louisa ve Barry’nin Windy Hill’de yürürken yaşadığı bir andaydı. Louisa, “Seninle para paylaşmadığın için senin bana daha az sevdiğini hissediyorum” dedi ve bu durum Barry’yi uyandırdı. Birkaç ay sonra kendileri tasarladıkları bir moladan önce Palo Alto’yu terk ettiklerinde, hesaplarını birleştirerek ve Barry’nin yatırım fonlarını ortak hesaplara dönüştürerek sistemi değiştirdiler. Bu yeni sistemde en büyük fark, özellikle günlük harcamalar yaptıkları sırasında yaşadıkları sadeleşmeydi. Tabii ki, hala farklılıklarımız vardı. Barry, benimden daha fazla harcıyordu ve para paylaşmanın ardından farklı alışkanlıklarımızı gözden geçirmemiz gerekiyordu. Sonraki değişiklikler ise daha kademeli oldu. Yaklaşık iki ay sonra, Meksika’da Oaxaca yakınlarındaki Yagul harabelerini ziyaret ettiklerinde, Barry, “Bir şey fark ettim. Gerçekten yeteri kadar paramız var” dedi. Aslında yeteri kadar paramız olduğunu anlamak için daha fazla zamanım oldu. Bugün, birbirimizin zamanımız ve paramız konusunda daha yaratıcı ve cömert olduğumuzu gördük. Her yıl çevre sorunlarına ve kızların eğitimine odaklanan kar amacı gütmeyen kuruluşlara bağışta bulunuyoruz ve mesleki becerilerimizi yedi ülkede kullanarak USAID programlarına gönüllü olarak yardımda bulunuyoruz. Geçen yıl, üvey kızım ve damadının evinin peşinatına yardımcı olabilecek durumdaydık. Eğer mali durumlarımız hala ayrı olsaydı, katkıda bulunurken çok daha çekingen olurdum ve muhtemelen Barry ile müzakere ederdim. Ancak destek verme isteğimizden dolayı bir araya geldik. Son 20 yıl içinde, aslında Barry’den daha fazla kazanmış oldum ve bu sebeple parasal olarak katkıda bulundum. Ancak önemli olan bu değil. Biz bunları hesaplamıyoruz.
